Hoop! Het is een woord dat we tijdens de Amerikaanse verkiezingen in 2008 zo vaak hoorden. Hoop is positief, inspirerend en bovenal bemoedigend. Toch horen we het deze verkiezingscampagne niet meer, en als we het al horen dan toch vooral in negatieve context. De hoop is vervlogen, volgens velen kon Obama de beloofde veranderingen niet waarmaken en nu is het tijd voor iemand anders.
En toch, wat waren het mooie tijden voor de Amerikanen en voor de rest van de wereld. In 2008 geloofden wij nog in het sprookje. Op eenzelfde manier heeft een andere Amerikaan, Lance Armstrong, de sportfanaten, Tour-adepten en kankerpatiënten wereldwijd hoop gegeven. Zijn Tour-zeges waren uitzonderlijk, magnifiek en bovenal, ze waren schoon. Tenminste, tot nu toe.
Op een zelfde manier als zijn naamgenoot in 1969, gaf Armstrong de wereld iets om naar uit te kijken. Het was een Amerikaan die het iedere keer weer klaar speelde om de gele trui te bemachtigen, maar het was wel onze Amerikaan. Zijn weergaloze manier van fietsen en zijn doorzettingsvermogen nadat hij was geconfronteerd met teelbalkanker maakte hem een sportheld en inspirator voor vele kankerpatiënten. Hoop deed leven! Nog nooit was de Tour de France zo interessant, nog nooit was de Tour zo spectaculair en nog nooit hadden kankerpatiënten zo’n formidabel voorbeeld als Lance Armstrong.
Deze week werd het sprookje definitief beëindigd. Het Amerikaanse antidopingsbureau USADA komt met een vernietigend rapport, duizend pagina’s dik, dat voor eens en voor altijd alle twijfels zal wegnemen. Het sprookje heeft nooit werkelijk bestaan. Hoop op een schone Tour is een illusie en als je echt had gedacht dat men na het overwinnen van kanker ook nog een gele trui kon bemachtigen dan ben je gewoon goedgelovig geweest. De man die zeven keer achter elkaar als winnaar van de Tour werd uitgeroepen bleek niets meer dan een goede valsspeler.
En toch, wat waren het mooie tijden voor de Amerikanen en voor de rest van de wereld. We geloofden met ons allen in het sprookje van Armstrong. Natuurlijk is het onsportief van hem, zoiets valt nooit goed te praten. Maar wat is het nut om hem zo publiekelijk aan de schandpaal te nagelen. Wie wordt hier eigenlijk beter van? De Tour-adepten raken voor de zoveelste keer teleurgesteld door alweer een doping schandaal. De Tour de France en de wielersport in het algemeen beginnen zo langzamerhand hun status als geloofwaardige topsport kwijt te raken. Was Armstrong lange tijd een icoon voor kankerpatiënten wereldwijd, nu hebben zij hun held verloren.
Misschien was het wel beter geweest als dit schandaal nooit was uitgekomen. De wereld heeft hoop en inspiratie nodig en die verschijnt in vele vormen. Of het nou de eerste zwarte President is van de Verenigde Staten, of een zevenvoudige tourwinnaar en voormalig kankerpatiënt, het effect is hetzelfde.
Het verleden heeft tientallen keren uitgewezen dat een schone Tour toch niet bestaat, dus waarom houden we nog controles? Ik pleit er daarom voor om in ieder geval in de wielersport geen dopingcontroles meer te houden. Het zou de Tour ten goede komen. De Tour zou weer een sprookje worden waar menselijke kracht en doorzettingsvermogen het onmenselijke weten te bereiken. De inspiratie, de hoop en de schoonheid van de Tour zouden terug keren. Het sprookje zou zo weer werkelijkheid worden, Armstrong weer een held en de wereld een stuk gelukkiger.
rutgerschuil 
Leave a comment